باریم انما اینتراوازیشن

بیمار خانم 72ساله با درد مزمن شکم و سابقه
فشار خون بالا. کولونوسکوپی تشخیصی انجام شد اما با توجه به زاویه تنگ خم طحالی کولون، کولونوسکوپی کنسل شد و برای باریم انما فرستاده شده است. در باریم انما توسط یک کارشناس با تجربه کاتتر بالون دارتعبیه شد و 100 میلی لیتر باریم با غلظت 60 درصد تزریق شد. در حین ترزیق کنتراست از رکتوم خارج و وارد واژن و رحم شد. این روش بلافاصله متوقف شد و کاتتر حذف شد. بیمار از ناراحتی شکم شکایت کرد. همچنین از نظر بالینی با تاکیکاردی و خونریزی جزئی واژینال مواجه شد. بنابراین سی تی اسکن کامل شکم و لگن انجام شد.

در تصاویر سی تی اسکن باریم در داخل پارانشیم کبد، طحال، رحم و بن بست داگلاس مشاهده شد. باریم به وسیله گردش خون پورتال از طریق شبکه وریدی واژن وارد شده است.
تشخیص: باریم انما اینتراوازیشن
درمان: بیمار تحت مراقبت ویژه قرار گرفت و درمان های حمایتی و آنتی بیوتیک های وسیع الطیف دریافت نمود و بعد از بهبودی کامل مرخص شد.
Findings
Fluoroscopy: Image shows vaginal intubation with rectal balloon catheter. Barium sulfate contrast can be seen within the vagina and uterus.
CT: Plain CT of the abdomen shows barium within the liver parenchyma, spleen, uterus, and the pouch of Douglas. The barium had intravasated into the portal circulation through the vaginal venous plexus.
Diagnosis: Barium enema intravasation

باریم انما اینتراوازیشن یکی از عوارض نادر باریم انما محسوب می شود. اگرچه نادر است ولی می تواند بسیار خطرناک باشد وقتی که آمبولی ریه ایجاد کند باعث مرگ ناگهانی بیمار می شود.

میزان مرگ و میر ناشی از آمبولی ریه 67 درصد گزارش شده. اینتراوازیشن معمولا در زنان مسن بالای 60 سال اتفاق می افتد به احتمال زیاد عوامل موثر عبارتند از: ضعف عضلات ناحیه پرینئال، آتروفی واژن، بیقراری بیمار و استفاده از کاتتر بالون دارهمچنین چاقی، جراحی های قبلی کولون، فشار خون بالا، کولونیک واژینال پرفوریشن و بیماریهای مزمن می توانند از عوامل خطر ساز اینتراوازیشن باشند.
توصیه میشود در بیماران مسن و دارای ریسک بالا از پروسیجرهای ایمن تری استفاده شود و کنتراست محلول در آب و استفاده نکردن از کاتتر میتواند خطر ایجاد مشکلات اینچنینی را برای بیمار کاهش دهد. همچنین این نوع بیماران باید در مراکزی مورد تصویربرداری قرار بگیرند که مجهز باشند مانند بیمارستان ها

ترجمه سارا محمدی از وبسایت auntminnie.com

اندازه گیری اختلاف طول اندام تحتانی leg-length discrepancy (LLD)

در رادیولوژی روش های مختلفی برای اندازه گیری(LLD) اندازه گیری اختلاف طول اندام تحتانی وجود دارد.
1. تلئورونتگنوگرام (teleoroentgenogram)
تلئورونتگنوگرام روشی است که در آن بیمار مقابل کاست بزرگ به صورت AP می‌ایستد و از فاصله‌ی cm180 به مرکز فیلم یک اکسپوز انجام می‌شود. در این روش باید هر دو کشکک کاملاً در قدام قرار بگیرد.
2. ارتورونتگنوگرام (orthoroentogenogram)

این روش برای کاهش بزرگنمایی از سه اکسپوز روی یک فیلم بهره می‌گیرد. به این صورت که روی یک کاست بزرگ 17×14 اینچ بیمار به صورت سوپاین دراز می‌کشد و بی‌حرکت می‌ماند و سه نقطه‌ی لگن، زانو و مچ‌پا مورد اکسپوز قرار می‌گیرد.
3. اسکنوگرام (alignment view)
نام اسکنوگرام از روشی به نام Slit Scanography که در سال 1937 ابداع شده گرفته شده است. Slit Scanography روشی است که در آن اشعه ایکس از یک شکاف باریک از کلیماتور به فیلم تابیده می‌شود درحالی‌که تیوب در حال حرکت است.

در روش اسکنوگرام بیمار سوپاین روی میز رادیوگرافی می‌خوابد و یک خط‌کش رادیواوپک روی میز بین دو اندام تحتانی وی قرار دارد. فاصله بیمار تا تیوب 101 سانتی‌متر است و از کاست 43×14 اینچ استفاده می‌شود. سه تصویر AP جداگانه با تمرکز روی لگن، زانو و مچ‌پا روی یک کاست بدست می‌آید. بیمار در حین اکسپوزها بی‌حرکت است و کاست حرکت می‌کند. این روش در اطلس مریل به نام اسکنوگرام معرفی نشده است.
4. CR اسکنوگرام
در این روش سه کلیشه از لگن، زانو و مچ‌پا به صورت ایستاده تهیه می‌شود و FFD=203cm. سپس با استفاده از نرم‌افزار Stitching کلیشه‌های بدست آمده را به هم وصل می‌کنند و با ابزارهای اندازه‌گیری LLD را بدست می‌آورند.
5. DR اسکنوگرام
این روش مشابه CR انجام می‌شود، و تفاوت آن در گیرنده تصویر است.
6. سونوگرافی
7. سی‌تی اسکن
در این روش از هر دو استخوان ران تا ساق‌پا یک AP اسکات ویو انجام می‌شود که از سر فمور تا کاندیل داخلی فمور اندازه‌گیری می‌شود.
8. MRI
در این روش یک تصویر T1W با توالی اسپین‌اکو به صورت کرونال از اندام تحتانی گرفته می‌شود که سر فمور تا کاندیل داخلی فمور اندازه‌گیری می‌شود.

منبع: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2628227

hindfoot alignment view

hindfoot alignment view

یکی از نماهای درخواستی ارتوپدی نمای hind foot alignment view است.
اصطلاحا پا در نمای آناتومیک به سه قسمت جلو، میانه و عقب تقسیم می شود.
قسمت عقبی پا (hind foot) را استخوانهای تالوس وکالکانئوس تشکیل می دهند.
مفصل میانی پا (Chopart joint) قسمت عقبی و میانی پا را به هم متصل کرده است.
جهت بررسی کج پایی از پشت پا با تحمل وزن رادیوگرافی تهیه می شود تا محور ساق پا و پاشنه پا بررسی شود.
با اندازه گیری زاویه hind foot می توان به میزان انحراف محور پشت پایی پی برد.

برای گرفتن این  نما  بیمار می ایستد و کاست  جلوی پای وی قرار می گیرد. سپس اشعه با زاویه 20 درجه به  سمت پا از پشت مچ پا به سمت کف پا  به کاست تابیده می شود. در این حالت توجه کنید که زاویه اشعه بر کاست عمود شود یعنی کاست را طوری باید زاویه داد که اشعه به آن عمود باشد در حالیکه باید اشعه با زاویه 20 درجه به سمت پا به کف پا تابانده شود.

در این حالت تصویری بدست  می آید که تمام  طول پاشنه پا در آن قابل مشاهده است.

Bone age (سن استخوانی)

آیا شما نگران رشد فرزندتان هستید؟ آیا جثه کودکتان نسبت به هم سن و سالهای خودش کوچکتر است؟ چگونه می توان فهمید که مشکلی هست؟ به چه پزشکی باید مراجعه کرد؟ دلایل تاخیر رشد او چیست؟برای یافتن پاسخ این سوالات مطلب زیر را بخوانید

سن استخوانی باید با سن تقویمی متناسب باشد.  این موضوع نشاندهنده رشد طبیعی اسکلت بدن متناسب با سن فرد می باشد. با توجه به اینکه استخوانهای مچ و کف دست بعد از تولد در سنین خاصی تکامل پیدا می کنند می توان با توجه به زمان تشکیل این استخوانها و تکامل اسکلت مچ دست و بسته شدن صفحات رشد سن استخوانی را تعیین کرد البته این کار توسط متخصص رادیولوژی انجام می شود.

شما به یک متخصص غدد درون ریز که در زمینه رشد و متابولیسم تحصیل کرده است مراجعه کنید. تا بتواند دلیل رشد ناکافی فرزندتان را تشخیص دهد. وی با معاینه و آزمایش و رادیوگرافی می تواند به تشخیص درست و درمان مناسب دست یابد. وی ممکن است رادیوگرافی از مچ و کف دست و یا زانوها را درخواست کند.

برای تشخیص سن استخوانی یک رادیوگرافی از مچ  و کف دست چپ توسط کارشناس رادیولوژی به عمل می آید. تصویر برای تفسیر نزد رادیولوژیست فرستاده می شود. وی با مقایسه کلیشه مورد نظر با اطلس سن استخوانی، سن استخوانی را تعیین می کند.

اگر سن استخوانی مطابق سن تقویمی باشد، رشد استخوانی طبیعی است ولی اگر کمتر از سن تقویمی باشد اصطلاحا به آن تاخیر سن استخوانی گفته می شود.
تاخیر عمومی در بلوغ اسکلتی دلایل و فاکتورهای اتیولوژیکی گوناگونی دارد که می توان آنها را به صورت زیر دسته بندی نمود:

بیماری های مزمن:
1. بیماری قلبی مادرزادی
2.بیماری مزمن کلیوی
3.بیماری التهابی روده باریک
4.سوء تغذیه: اختلال رشد
5. ریکتز یا نرمی استخوان
6. محرومیت های مادری مانند تاخیر رشد داخل رحمی (IUGR) یا جنین مادر مسموم

 اختلالات غدد درون ریز:
1.کم کاری تیروئید
2.کم کاری غده هیپوفیز با کمبود هورمون رشد
3.کم کاری غدد جنسی مانند سندرم ترنر
4.بیماری کوشینگ
5.دیابت نوجوانان
6.غیر معمول (بیماری آدیسون (نارسایی آدرنال
7. کم کاری غدد پاراتیروئید غیر معمول  

اختلالات کروموزومی:
1. تریزومی 21 یا سندرم داون
2. تریزومی 18
3. سندرم ترنر

اختلالات مادرزادی:
سندرم های مادرزادی عقب ماندگی ذهنی یا کوتولگی

اختلالات عصب شناختی:
هیپوپلازی مغزی

سایر موارد (وریشن های طبیعی):
1. کوچک بودن سن حاملگی نوزاد
2.کوتاهی اندام خانوادگی